ffl Forum Fajnych Ludzi

Hejka
Temat przyjazni z rodzicem - ciekawe zagadnienie. Mysle, ze jesli rodzic jest jednoczesnie przyjacielem dla swego dziecka, czyli jesli dziecko go tak odbiera, to na pewno taka relacja bardzo ubogaca, - zawsze zazdroscilam kolezankom, ktore mialy mamę, ktorej mozna bylo sie z wszystkiego zwierzyc, czy jej zaufac w swoich sprawach. Ja z moją mamą tego nie mialam, tak jak Szadar, nie moglam powiedziec jej wszystkiego, nie czulam, by mnie rozumiala.

Natomiast gorzej jest, jesli rodzic szuka w swoim dziecku przyjaciela, wsparcia, powiernika, wtedy dla dziecka jest to zbyt duze obciązenie, - moga tworzyc sie patologie. Ogolnie, tez ciekawy temat.

Raczej swojej relacji z rodzicami nie nazwałabym przyjaźnią,ani kiedyś ani teraz.Nigdy nie powiedziałabym im tego co mogłam powiedzieć przyjaciółce.

Aniu bardzo ciekawe słowa napisałaś.
Ale coś nie mogę myśli pozbierać na odpowiedz, tak jakbym nie miała zdania.
Przyjaźń z rodzicem- z rodzicem to raczej miłość. Nie wybiera się ich tak jak przyjaciól.

Od pewnego czasu zastanawiam się czy może być tak, że w jakimś momencie kończy się przyjaźń np z żyjącym, a będącym w podeszłym wieku rodzicem. Zakładam, iż nie stracił zdolności umysłowych, ale z racji słabego stanu zdrowia nie może się niczym denerwować, niby można mu wiele powiedzieć, ale trzeba go jednak oszczędzać, by nie wylądował w szpitalu. Tak mają min. ludzie chorzy na serce. Bo przecież w praktyce rodzic jest, a jakby go nie było. Można stwierdzić, że mamy pod opieką dziecko, tyle, że już nie do ukształtowania. Czy zostaje coś z dawnych kontaktów, czy też stajemy się tylko niezbędnymi opiekunami, kołem ratunkowym. Przecież sami jesteśmy mocno dorośli i radzimy sobie z życiem, ale ta bliska osoba, do której przez szereg lat przyzwyczailiśmy się gdzieś tam jest ważna. Pojawiająca się nieuchronnie w nas świadomość utraty jej za życia jest odczuciem subiektywnym, bo gdy ktoś nas pyta czy mamy jeszcze rodzica, odpowiadamy, że tak. No właśnie. Sama nie wiem właściwie co powinno się powiedzieć... Nikt przecież w osobiste odczucia drugiego człowieka nie będzie wnikał ani ich analizował, bo po co, więc oficjalna odpowiedź "tak" wystarcza. Warto by w życiu mieć kogoś takiego i jednocześnie być takim dla kogoś, kto zrozumie co ma się na myśli mówiąc "nie" i dlaczego. I to może być prawdziwa przyjaźń.
Osoba w średnim wieku, która ma jeszcze rodziców lub jednego, u ludzi wzbudza pewną zazdrość. Niezrozumiały jest fakt, że czegoś brak. Rzadko mówi się o tym, że pewne istotne zmiany dokonują się już czy jeszcze za życia starszej osoby. Zmiany, które bolą, smucą przez swój nieodwracalny charakter. Nieuchronność upływającego czasu i jej konsekwencje dla nas są czymś naturalnym. Nad czym więc tu się rozwodzić. A jednak... dokonujemy pewnych podsumowań, pojawiają się refleksje nie zawsze pozytywne dotyczące tej naszej przyjaźni z rodzicem. Może nigdy jej nie było? Ciekawe może być to, jak rodzic widzi relacje z nami. Mógł być przez lata ich podmiotem, osobą dla nas znaczącą lub nawet trzymającą stery. Zatem trudno mówić wtedy o przyjaźni, pewnego rodzaju partnerstwie. Oczywiście obie strony zmieniały się przez lata, okoliczności,[ a szczególnie my, gdy dorastaliśmy itp.] Pozostaje pytanie: co tak naprawdę było i co z tego pozostało. Czym jest strata za życia?
No cóż...nieraz ulegamy nieco minorowemu nastrojowi. To zwykła ludzka rzecz.

Nie wiem czy to takie trudne pytanie. Nie tworzymy przecież definicji przyjaźni. Każdy ma jakieś własne doświadczenia. Pewne znajomości nazywa przyjaźnią, inne nie. Widzimy jak postępują w tej sprawie nasi znajomi. Moje pytanie jest tylko skłonieniem do podzielenia się refleksjami. Warto czasem spojrzeć z boku na to co robimy na co dzień.
Przyjaźń w której musimy udawać? Czy to jest w ogóle przyjaźń? Chyba, że traktowana jako to życiowe zabezpieczenie.

Mnie się jeszcze przypomniała jeszcze taka sentencja odnośnie przyjaźni - przyjaciel to ktoś, przy kim jesteś sobą, a on nadal Cię lubi. Czasem udajemy kogoś, kim nie jesteśmy, by zrobić dobre wrażenie, a to się zazwyczaj nie sprawdza.

Iryd jak zwykle zadaje trudne pytania.Nie wiem co musi się zdarzyć i kiedy znajomość zmienia się w przyjaźń.Przez całe życie miałam dwóch może trzech przyjaciół ,reszta to byli bliscy lub bardzo bliscy znajomi.Dlaczego właśnie oni? Sama nie wiem,może nadawaliśmy na tych samych falach? Rozumieliśmy się,wiedziałam że cokolwiek im powiem nie pójdzie to dalej,mogłam powiedzieć ,zrobić coś głupiego a oni nie obrażali się,przy nich mogłam być sobą ,nie musiałam udawać lepszej ,mądrzejszej niż jestem.Znaliśmy swoje wady i akceptowaliśmy je.
Ale jest w tym coś co przytoczyła Lulu ,są ludzie którzy mówią ze mają wielu przyjaciół,może są to tylko ich znajomi, nieważne ,ważne że w razie potrzeby mają kogo prosić o pomoc. Wiadomo że za pieniądze nie załatwi się tego co można przez znajomości nieraz się sama o tym przekonałam,więc ci co mają tak dużo przyjaciół/znajomych może faktycznie są takimi spryciarzami.

Pewnie tak jest, jak piszesz.

Lulu moim zdaniem, jeśli ktoś mówi, ze ma wielu przyjaciół, to tak naprawdę ma na myśli bliższych znajomych, ludzi , z którymi utrzymuje kontakt w taki czy inny sposób. Nie jest możliwym mieć wielu bliskich przyjaciół, moim zdaniem, bo o przyjaźnie trzeba dbać, mieć swój wkład w relacje, a to wymaga zaangażowania, dawania czegoś od siebie, także czasu, pochylenia się nad problemami drugiego, - dziś ludzie żyja szybko, w pogoni za innymi wartościami.

,,Czy jednak w istocie ta przereklamowana przyjaźń nie jest najbardziej wyrachowanym z ludzkich interesów?
Czy nie jest po prostu prywatnym zobowiązaniem wzajemnej pomocy, dotyczącym tych wypadków, których nie obejmuje polisa ubezpieczeniowa?
Mówimy o kimś z podziwem: ma dziesiątki przyjaciół. A może to zwyczajny spryciarz, który się zabezpieczył na wszelkie ewentualności?
O kimś innym znowu mówimy z pogardą: "Ten to nie ma ani jedego przyjaciela".
Czy jednaj nie jest to odwagą, iść przez życie bez cudzego wsparcia?
Kiedyś jeszcze w Limie, rozmawiałam na ten temat z matką. (..) Na moje wątpliwości matka odpowiedziała,
że lepiej nie zastanawiać się zbytnio nad tymi sprawami -
inaczej człowiek staje się jak stonoga, która, pilnując każdej nogi z osobna,
nie może zrobić ani kroku."
Siedem pożarów mademoiselle, Esther Vilar

Może właśnie, tak jak w tekście powyżej, lepiej nie myśleć za dużi, bo w tym myśleniu można się zagubić.
Nazwa to tylko zlepek liter. Czy nazwiemy to przyjaźnią, zażyłą znajomością czy jeszcze inaczej. Po prostu przyjaźń jest wtedy gdy zachowujemy się wobec siebie po przyjacielsku.

Może ta przyjaźń nie była taka dużą żeby przetrzymać chorobę. Mamy często skłonność bliższych znajomych nazywać przyjaciółmi i zbyt wiele od nich oczekiwać. Tu właściwie rodzi się pytanie, od kiedy znajomość zmienia się w przyjaźń? Co i kiedy musi się zdarzyć?

Odbiegnę na chwilę od tematu.
Lulu bardzo dobrze to ujęłaś,a może raczej Szymborska

,,Tyle wiemy o sobie ile nas sprawdzono''

Łatwo oceniać kogoś,mówić co właściwe, co nie jeżeli samemu się tego nie doświadczyło.Wiemy co jest dobre a co nie jeżeli nas to nie dotyczy.Każda wypowiedz na różnych forach niemieszcząca się w normach społecznych powoduje hejt i potępienie,w Tv pokazują protesty za i przeciw,tylko czy gdyby ktoś powiedział jak napisałaś,, sprawdzam''to ci wszyscy co tak głośno krzyczą nagle by nie zamilkli.

A wracając do tematu,teoretyzując wcześniej na temat co niszczy przyjaźń i czy to jest miłość wydawało się że tak,ale po przeczytaniu wszystkich ostatnich wypowiedzi okazuje że przyjaźń może zniszczyć wszystko,nawet coś co wydaje się absurdalne.Czytając Majkę wydaje się niemożliwe żeby zazdrość o płeć dziecka miała taką niszczącą siłę,czy prośba Lulu dotycząca psa wywołała taką reakcję.A jednak tak się dzieje.Okazuje się że miłość wcale nie jest na pierwszym miejscu.Jak widać przyjaźń może zniszczyć nawet drobiazg.

Tyle wiemy o sobie ile nas sprawdzono, że zacytuję Szymborską. Można mówić, że ,,ja nigdy bym tak nie zrobiła" ,,nigdy w życiu bym się tak nie zachowała," a potem przychodzi ,, sprawdzam" i wychodzi ile jest się wartym.
Takie życie, nie tylko sukcesy ale i porażki.

Wracając do tematu, to dobrze jest mieć przyjaciela w samym sobie. W końcu kogo znamy lepiej niż samego siebie? Spędzamy ze sobą cały czas, to chyba warto siebie polubić.
Brzmi jak żart, ale myślę, że trzeba siebie samego znać, dbać o siebie, akceptować własne błędy, i przyznać sobie do nich prawo i iść do przodu, dalej i dalej

Wydaje mi się, że Lulu po prostu spanikowałaś w obliczu śmiertelnej choroby. Z pewnością to było dawno. Człowiek dojrzewa całe życie. Pewnie teraz miałabyś inne podejście.
Też kiedyś miałam ogromny strach przed ludźmi chorymi na raka. Do czasu kiedy towarzyszyłam mojej Mamie podczas choroby i w ostatnich dniach jej życia.

Też kiedyś stchórzyłam w obliczu choroby.To nie była moja przyjaciółka ale bliska koleżanka, spędzałyśmy razem sporo czasu byłam świadkiem na jej ślubie,później nasze drogi trochę się rozeszły ,ale czasami widywałyśmy się.Później zaczęła chorować,nie wiem na co,ciągle coś się jej czepiało,sporo czasu spędzała w szpitalu.Może mnie aż tak nie potrzebowała,miała dobrego męża,siostry,dzieci nie mieli,ale czasami dzwoniła ,zapraszała do siebie a ja jakoś nigdy nie mogłam się do niej wybrać,zawsze coś innego było ważniejsze.Wiedziałam że jej choroba jest poważna, walczyła z nią prawie dwadzieścia lat,nie pomyślałam że może umrzeć.Jej śmierć mnie zaskoczyła,teraz odwiedzam ją na cmentarzu częściej niż kiedy gdy żyła.

Dokładnie Szedar, jest tak jak pisze Abenitka. Drogi czasem się rozchodzą.

Przyjaźniłam się kiedyś z pewnym chłopakiem. Lubiliśmy się, lubiliśmy ze sobą spędzać czas, lubiliśmy się sobie zwierzać, ze swoich miłości też, bo akurat to uczucie nas nie łączyło.
A potem rozdzieliły nas kilometry odległości, to nie te czasy, gdy wszyscy są w zasięgu sieci, wtedy tego nie było. I tak to się jakoś skończyło.
Po latach znalazł mnie przez nk, bardzo się ucieszyłam, ale po kilku mailach okazało się, że nie bardzo mamy o czym ze sobą rozmawiać. Czas który upłynął każdemu z nas przyniósł inne doświadczenia i inne zmiany w nas nastały, jedno drugiego nie rozumiało.
Wspominam go mile, był ważny dla mnie w tamtym etapie życia, ale na tym teraźniejszym nie jesteśmy już sobie... potrzebni? dopasowani? nie wiem jak to nazwać...


Miałam też przyjaciółkę z którą rozłączyła mnie jej śmierć.
To była taka dziwna przyjaźń. Ona była starsza ciągle w kłopotach, ciągle na długach, ciągle sobie nie radziła. Bardzo ładna, przyciągała samych palantów i i koniec końców zostawała z kolejnym dzieckiem sama. Ktoś by powiedział, że to patologia. Ale zbyt łatwo wydajemy opinie.
Pożyczała pieniądze, czasem oddawała czasem nie, ale nie miało, to dla mnie znaczenia, naprawdę. Była dobrym człowiekiem ale nie umiała sobie w życiu poradzić. Zaczęła trochę za dużo pić. Ludzie mówili, że pije, nikt nie pytał dlaczego.
Pozbierała się jednak i opanowała. Dla dzieci. Były dla niej wszystkim. Kiedy wydawało się, że już będzie dobrze, bo dzieci duże, dobra praca, to zaczela chudnąć. Myślałam, że to dobrze, że chce fajnie wyglądać, a ja już zżerał rak.
I wtedy ja, ta ja która zawsze kiedy potrzebowała czegoś byłam, ja, która zawsze odbierała od niej telefon, przeważnie nad ranem, kiedy musiała się komuś wygadać albo szukała pocieszenia, właśnie wtedy ja zostawiłam
Nie poszłam jej odwiedzić, chorej, leżącej nie wsparlam swoją obecnością, nie chciałam widzieć jak umiera.
Nie sprawdziłam się w chwili kiedy , myślę, że najbardziej mnie potrzebowała. Cała moja przyjaźń okazała się niewiele warta, w chwili wielkiej potrzeby mnie nie było.

Umarła, a ja z tym żyję. Nie jest tak, że rozpamiętuję to w nieskończoność, trzeba umieć sobie wybaczyć.
Ale przyznaję się, że nie zachowałam się jak trzeba.

Napisałam na początku że naszą przyjaźń rozłączyła śmierć. A powinnam napisać, że choroba.

Macie teraz obraz drugiej strony, bo zawsze opowiadamy o tych, którzy nas skrzywdzili, nas zranili, nad opuścili. Tymczasem to ja kogoś opuściłam, bo nie potrafiłam unieść z nią tego ciężaru choroby która szybko zmierzała do śmierci.

Szedar, czasem tak bywa, że drogi różnych ludzi się rozchodzą, i nic na to nie można poradzić. Sama miałam podobną sytuację z koleżanką, która uznawałam za przyjaciółkę, było to kilka lat temu. Tymczasem ona mnie oszukala . Nie mówię, że u Ciebie tak było, bo nie znam sytuacji, ale wiem, że czasem sami różnie interpretujemy to co się między ludzmi wydarza.

Wiecie,chyba tego trochę mi tu brakowało,kawałka żywych ludzi,nie sprawozdania ze swego życia ale jakiejś takiej cząstki czegoś od siebie.
xxx
Kiedyś straciłam przyjaciółkę,chociaż nie wiem może to tylko ja myślałam że się przyjaźnimy.Nasze drogi się rozeszły a ja do dziś nie wiem dlaczego i pewnie dlatego wciąż czasami mnie to męczy.Pisałam że strata przyjaciółki boli dłużej niż strata faceta,ale tak właśnie czuję.Kiedy w liceum taki jeden złamał mi serce byłam nieszczęśliwa a ona płakała razem ze mną,teraz wspomnienie o nim nie wywołuje u mnie żadnych uczuć czy emocji,natomiast gdy przypominam sobie ją to nadal, mimo upływu czasu jest mi przykro że to się tak skończyło.Przetrwałyśmy jej zakochanie,ślub,dzieci a mimo to coś nie wyszło.Nie jestem na nią zła ,nie mam pretensji ale gdzieś w środku jest pytanie Dlaczego?

Przyznam, że ostatnie zdanie Herbariona daje do myślenia. Chociaż za coś też..a może nie...

Trochę czytam, ale wy tu się ostatnio tylko kłócicie, to nie dla mnie. Wolę obejrzeć stary film, porozmawiać z żoną czy pójść na spacer. Może kiedyś będzie można porozmawiać na ciekawsze dla mnie tematy. Ale teraz nie ma sensu o nich pisać. A mi już nie w głowie ani amory, ani spory. Cenię sobie spokój. Zgoda buduje, niezgoda rujnuje. Tak jest w przyjaźni i w miłości. Niejedna przyjaźń rozleciała się z powodu kłótni. Jak nie ma prawdziwej więzi to nic nie wychodzi. A tu widzę, że każdy ciągnie w swoją stronę. Ja już za stary jestem, żeby "ciągnąć kawałek sukna dla siebie” – jak powiedział Radziwiłł do Kmicica w „Potopie”. A opamiętanie przyjdzie dopiero, jak "Szwedzi całą Rzeczpospolitą zaleją”. Przyjaźń jak i miłość sprawdza się z biegiem lat, a trwa nie za coś tylko wbrew czemuś.

Lulu ja urodziłam pierwsza. I jej chyba chodziło o to, że nie ma córki tak jak ja.

Iryd, ładne to twoje opowiadanie.
Zaskoczyło mnie.
Prędzej spodziewalabym się czegoś w stylu ,,kiedy byłem w wojsku".

Majcik, a kto urodzil pierwszy?

Herbarion, popiołu ci posypać na głowę, jak to mawiala moja babcia gdy ktoś przychodził po długiej nieobecności, miło, że jesteś.
A u nas mówi się tak:
Gość w dom - baba w ciąży
i dlatego bezpieczniej gdy jak gość w dom to i pies w dom, bo jak pies won gdy gość w dom, to widzisz jakie rzeczy się mogą wydarzyć.

lulu pisze: ↑

17 maja 2018, 15:55 - czw

(...)Skończyła się przez psa.(...)

Za moich czasów mówiło się "gość w dom, Bóg w dom".
Dziś gość w dom, pies w dom, gość won.

EDYTA
Kiedyś miałem koleżankę. Pracowaliśmy w sąsiednich firmach przez kilka lat. Od czasu do czasu się spotykaliśmy. Czasem u kogoś w firmie. Czasem w restauracji. Przez te kilka lat uzbierało się kilkanaście może więcej razy. Nic nas nie łączyło. Ona przez te lata tkwiła w jakimś toksycznym związku z beznadziejnym facetem. Mi mogła się wyżalić, poradzić, czasem pożyczyć kasę. Nic specjalnego. Nie była dla mnie jakiś dużym obciążeniem. Byłem dla niej przyjacielem, bo potrzebowała tego. Ona traktowała mnie jak bliższego znajomego. Mi właściwie do niczego nie była potrzebna, dlatego niezbyt wiele o mnie wiedziała. Nie wiedziała, że wkrótce odchodzę z pracy. Umówiliśmy się na spotkanie w restauracji. Zdziwiliśmy się jak wiele łączyło nas podobieństw z dzieciństwa. Zainteresowania, lektury, marzenia. Nie wiedzieliśmy, że oboje przyszliśmy na spotkanie z intencją. Ona by mi powiedzieć, że zrozumiała, że zawsze byłem jej przyjacielem. Ja by jej powiedzieć, że kończę naszą znajomość. Choć nie odchodziłem w zbyt odległe miejsce do pracy. Tylko zbyt późno zrozumiała, że miała przyjaciela. Tym powiewem anioła dla mnie było to, że jednak na koniec zrozumiała, że byłem jej przyjacielem. A dla niej, że właśnie go straciła. Tak się rozstaliśmy i nigdy więcej się w życiu nie spotkaliśmy.

Hej słoneczka 😊
To ja też coś wam opowiem. Znałam pewną dziewczynę od podstawówki. Łaziła za mną i piekielnie wkurzała. Aż w końcu ją polubiłam. Mieszkałyśmy niedaleko siebie,odrabiałyśmy razem lekcje itp itd . No i ogólnie stała mi się dosyć bliska z racji tego, że nie mam rodzeństwa. Była taką koleżanko-siostrą. Wszystko fajnie,tylko we wszystkim mnie małpowała. Dorosłyśmy,ja poszłam na UM ona też chciała się dostać ale odpadła w przedbiegach. I została pracownikiem socjalnym. Już to ją zdenerwowało, ze nie będzie taka jak ja. Czarę jej goryczy przelał fakt, ze kiedy po prawie jednoczesnych ciążach (10 dni różnicy) ja urodziłam córkę,a ona syna... I po przyjaźni. Obraziła się śmiertelnie. Za co? Nie wiem.